Kleszcze – jak chronić przed nimi dzieci?

Są małe, ale niebezpieczne. Kryją się w trawie i krzakach, nie tylko w lesie, ale i w przedszkolnym ogrodzie. Dlatego trzeba chronić przed nimi dzieci.

Wraz z nastaniem lata dni stają się coraz cieplejsze, a aura sprzyja spędzaniu czasu na dworze. Przebywanie na świeżym powietrzu jest niezwykle ważne i potrzebne do odpowiedniego rozwoju naszych podopiecznych, dlatego powinno się okres ładnej pogody wykorzystać maksymalnie. Należy jednak pamiętać o niebezpieczeństwach jakie się z tym wiążą, zwłaszcza o tych, które ciężko nieraz dostrzec na pierwszy rzut oka. Na przykład o kleszczach.

PAJĘCZAKI, CZYLI…?

Kleszcze to niezwykle drobne pasożyty z gatunku pajęczaków. Ich rozmiary są zależne od ilości krwi jaką wypiją. W trakcie pasożytowania, ich masa może się powiększyć dwieście razy, a tułów może osiągnąć nawet 3 centymetry długości. Czemu tak małe stworzenie jest aż tak niebezpieczne? Chodzi oczywiście o choroby, które kleszcze przenoszą do naszego organizmu: boreliozę i kleszczowe zapalenie mózgu. Ta pierwsza to choroba bakteryjna powodowana bakterią o nazwie borelia. Kleszcz przekazuje ją wraz ze swoją śliną po wkłuciu się w skórę. Z tą chorobą (odpowiednio wcześnie wykrytą) jesteśmy na szczęście w stanie poradzić sobie za pomocą antybiotyków. Dużo gorsze jest kleszczowe zapalenie mózgu, które jest chorobą wirusową, a więc nie ma na nią antybiotyku. Tę chorobę trzeba po prostu „przejść”. W przeciwieństwie do boreliozy, na kleszczowe zapalenie mózgu można dziecko zaszczepić.

PRAWDY I MITY

Jak sprawić, żeby uchronić naszych podopiecznych przed kleszczami? Istnieje wiele mitów na ten temat. Dotyczą tego, jak się przed nimi chronić, gdzie je można znaleźć i jak się ich pozbyć, gdy już się wkłują.

Najczęściej spotykane mity:

• Kleszcze żyją tylko w paprociach – omijając te rośliny jesteśmy bezpieczni
• Kleszcze skaczą na nas z drzew
• Jasne kolory przyciągają kleszcze – idąc do ogrodu należy ubrać się w ciemne stonowane kolory

Dlaczego są to mity? Wyeliminowanie paprotników, a nawet wszystkich drzew z naszego przedszkolnego ogródka problemu nie rozwiąże. Kleszcze żyją w krzakach, które mają maksymalnie wysokość półtora metra, a najczęściej spotkać je można na trawach. Dodatkowo są ślepe, dlatego jest im zupełnie obojętne, w co jesteśmy ubrani. Dlatego powyższe ostrzeżenia nie są skuteczne, a ukąszeniom musimy zapobiegać innymi metodami.

SZCZEPIENIE

Przede wszystkim najważniejszą sprawą będzie zwrócenie uwagi rodziców naszych podopiecznych na pajęczaki. To od nich zależy zwiększenie poziomu bezpieczeństwa dzieci. To oni podejmą na przykład decyzję o zaszczepieniu dziecka na kleszczowe zapalenie mózgu. W tej kwestii my możemy jedynie poinformować rodziców po pierwsze: o istnieniu takiej szczepionki, po drugie: o podstawowych faktach na jej temat, które powinni znać, jak np. ten, że szczepienie jest bezpieczne już u rocznych maluchów. Dodatkowo, to właśnie rodzice mają możliwość dokładnego obejrzenia swojego malucha i poszukania kleszczy na jego ciele, a zatem to oni jako pierwsi mogą zauważyć ewentualnego kleszcza i jako pierwsi zareagować. Warto zwrócić im uwagę na to, że tego problemu nie należy bagatelizować. I wreszcie to oni podejmą decyzję o preparatach odstraszających kleszcze, jakimi będzie można spryskiwać ubrania i ciało maluchów przed wyjściem na spacer (zaopatrzą w nie dzieci lub nie wyrażą przeciwwskazań, żeby to przedszkole się w takie prepararty zaopatrzyło).

NASZA ROLA

Sami jednak też zupełnie bezsilni nie jesteśmy. Możemy bowiem zadbać o to, żeby w przedszkolnym ogródku ograniczyć ilość kleszczy przez spryskiwanie roślin znajdujących się w ogrodzie. Warto też pilnować dzieci, aby nie chodziły po chaszczach i między krzakami. Jeśli zauważymy, że jakieś dziecko ma na skórze kleszcza, musimy pamiętać, że nie wolno nam go usuwać. Opiekun w placówce nie może wykonywać żadnych medycznych procedur, należy do nich także wyciąganie kleszcza bez wiedzy i zgody opiekunów dziecka. Jedyne co możemy zrobić, to natychmiastowe poinformowanie rodziców o zauważonym pajęczaku.